Informatie over het zeeleven dat we tijdens onze boot tochten kunnen tegenkomen:
- Dolfijnen?
- Zeeschildpadden?
- Of misschien een walvis?
Het kan allemaal in de Middellandse Zee!
Het Middellandse Zeegebied is een erkende hotspot voor biodiversiteit. Met 15.000 tot 25.000 soorten is de diversiteit aan flora uitstekend en 60% daarvan is endemisch. Ongeveer een derde van de mediterrane fauna is ook uniek voor de regio. Velen van hen worden als kwetsbaar, bedreigd of met uitsterven bedreigd beschouwd.
De Middellandse Zee is beschreven als een miniatuuroceaan vanwege zijn soortenrijkdom en de algehele reactie op de uiteenlopende druk die van invloed is op zijn biota.
De Middellandse Zee herbergt de mediterrane monniksrob (Monachus monachus), een van de meest bedreigde zeezoogdieren ter wereld. Het is een charismatische soort die bijna uitsterft. De laatste jaren is er echter een toename van sporadische waarnemingen.
Met onze reizen proberen we minimaal aandacht te besteden aan het zeeleven, het zeegras en de gevolgen van zeevervuiling. We kunnen de oceanen van de wereld niet beheren zoals we een huishouden beheren en het gewoon 'repareren'. We moeten leren onszelf aan te passen en de verandering aan deze prachtige natuur te geven om zichzelf op natuurlijke wijze in evenwicht te brengen zonder onze menselijke externe factoren.
Waarom je in 2022 naar Palma de Mallorca moet gaan
Our favorites in around the Balearics per species listed (in total thousands of species more in the med)
Zeeschildpadden
Op Mallorca leven twee soorten voor de kust van het eiland, de 'Loggerhead' en de 'Silly' schildpad.
De Loggerhead is te vinden in de Atlantische Oceaan, de Stille Oceaan en de Indische Oceaan, evenals in onze eigen Middellandse Zee. Het is zelfs een van de meest voorkomende schildpadden in de wateren rond Spanje en de Balearen. Gemiddeld volwassen
exemplaren wegen ongeveer 135 kilogram en hun schelpen zijn een prachtige combinatie van geel en bruin. Naast de onechte karetschildpad hebben we ook de Silly-schildpad, de enige soort die in het Middellandse Zeegebied broedt. Dwaze schildpadden lopen een nog groter risico van uitsterven dan de onechte karetschildpadden, waarvan ze gemakkelijk te onderscheiden zijn door hun puur bruine
schelp. Ze zijn ook groter: grote volwassenen kunnen tot 200 kilogram wegen
Potvissen
Wetenschappers hebben de enige voedingsbodem ontdekt voorpotvissen in Spanje, vlak voor de kust van Menorca. De aankondiging door wetenschappers die een congres op Ibiza bijwoonden, werd alom verwelkomd omdat er nog maar 2.000 potvissen over zijn in de Middellandse Zee en het een bedreigde diersoort is.
Onderzoek in de afgelopen twee jaar heeft
vastgesteld dat het gebied een belangrijke broedplaats is geworden. De Spaanse autoriteiten zullen onder druk komen te staan om het gebied te beschermen. De potvis is eenpelagisch zoogdier met een wereldwijd verspreidingsgebied, en zal per seizoen migreren om zich te voeden en voort te planten Vrouwtjes en jonge mannetjes leven samen in groepen, terwijl volwassen mannetjes (stieren) solitair buiten leven
de paartijd. De vrouwtjes werken samen om te beschermen enverpleegkundige hun jongen. Vrouwtjes werpen om de vier tot twintig jaar en zorgen meer dan tien jaar voor de kalveren. Een volwassen potvis heeft weinig natuurlijke vijanden, hoewel er soms kalveren en verzwakte volwassenen door worden gedoodpeulen oforka's
De vinvissen
Is het op een na grootste zoogdier ter wereld, net achter de blauwe vinvis!
Hoewel het nog steeds moeilijk is om de exacte omvang van de populatie in te schatten (aangezien individuen constant in beweging zijn en regelmatig duiken), leven er naar schatting ongeveer duizend individuen in de beschermde
gebied van het Pelagos-reservaat, dat tot doel heeft zeezoogdieren in de westelijke Middellandse Zee te beschermen over een uitgestrekt gebied met inbegrip van Franse, Italiaanse en Monegaskische wateren. De gewone vinvis voedt zich voornamelijk met krill, kleine garnaaltjes die hij in grote hoeveelheden in zijn baleinplaten vangt. Risico van
Aanvaring Gewone vinvissen kunnen tot 80 jaar oud worden, als hun baan niet overeenkomt met die van de snelle schepen die in de zomer gebruikelijk zijn en die ze moeilijk kunnen vermijden als ze aan de oppervlakte ademen.
De 4 meest voorkomende mediterrane zeedolfijnen
Gestreepte dolfijn
De meest voorkomende dolfijn in de Middellandse Zee is de gestreepte dolfijn. Hoewel ze over de hele wereld te vinden zijn, houden ze vooral van de warme, gematigde en tropische wateren van deze binnenzee. Genoemd naar de zwarte streep in het midden van zijn lichaam, meet de gemiddelde volwassen gestreepte dolfijn ongeveer 2 meter lang en kan hij leven
tot 58 jaar. Ze reizen in groepen van slechts 10, hoewel sommige pods uit honderden dolfijnen bestaan. De gestreepte dolfijn geeft de voorkeur aan de diepe uitgestrektheid van de zee - dus als je op een boot zit, kun je pods zien zwemmen in de buurt van de boeg. Gestreepte dolfijnen zijn niet schuw en van alle soorten is de kans het grootst dat ze een show opvoeren met frequente sprongen uit
het water. Deze dolfijnen kunnen enorm snel zwemmen, met gemiddelde snelheden van meer dan 15 km (ongeveer 9 mijl) per uur. Ze kunnen ook tot 700 meter diep duiken om hun prooi te vangen, waarbij de pelagische inktvis favoriet is. Ze hebben zelf niet veel roofdieren, hoewel klimaatverandering en illegale visserijpraktijken enkele van de grootste bedreigingen voor deze soort vormen.
Riso's dolfijn
Een andere een van de meest voorkomende dolfijnen in de Middellandse Zee zijn de Risso's dolfijnen. Dit is een van de meest opvallende soorten dolfijnen ter wereld, gemakkelijk te herkennen aan hun stompe kop, onuitgesproken snavel en ongebruikelijke witte littekens die ze hun hele leven ophopen. Sommige van de oudste dolfijnen van Risso lijken zelfs bijna wit te zijn na een leven lang deze krassen te hebben verzameld.
De dolfijn van de Risso is langer dan de
gestreepte dolfijn, met een gemiddelde lengte tussen 3,5 en 4 meter. Deze soort geeft er de voorkeur aan om de diepe pelagische wateren van de Middellandse Zee te bezoeken (vooral rond onderzeese canyons en steile hellingen), hoewel je ze in bijna elke andere gematigde en tropische zee over de hele wereld kunt vinden. Net als de meeste andere dolfijnensoorten reist de Risso's dolfijn het liefst in groepen, met een gemiddelde grootte van ongeveer 30. Pods in de duizenden hebben
zijn eerder gespot, maar sommige hebben kleinere groepen van ongeveer 10. Hun dieet bestaat voornamelijk uit koppotigen (denk aan inktvissen, inktvissen en octopussen), en ze jagen het grootste deel van hun nachtelijke jacht. Als je een van deze unieke wezens wilt zien terwijl je in de Middellandse Zee bent, is je kans het grootst in Spanje. De Balearen zijn vooral geweldig voor waarnemingen, en als je geluk hebt, zie je misschien een pod naast je boot zwemmen.
Bottlesnose dolfijn
Is het op een na grootste zoogdier ter wereld, net achter de blauwe vinvis!
Hoewel het nog steeds moeilijk is om de exacte omvang van de populatie in te schatten (aangezien individuen constant in beweging zijn en regelmatig duiken), leven er naar schatting ongeveer duizend individuen in de beschermde
gebied van het Pelagos-reservaat, dat tot doel heeft zeezoogdieren in de westelijke Middellandse Zee te beschermen over een uitgestrekt gebied met inbegrip van Franse, Italiaanse en Monegaskische wateren. De gewone vinvis voedt zich voornamelijk met krill, kleine garnaaltjes die hij in grote hoeveelheden in zijn baleinplaten vangt. Risico van
Aanvaring Gewone vinvissen kunnen tot 80 jaar oud worden, als hun baan niet overeenkomt met die van de snelle schepen die in de zomer gebruikelijk zijn en die ze moeilijk kunnen vermijden als ze aan de oppervlakte ademen.
Kortsnuitige gewone dolfijn
Op Mallorca leven twee soorten voor de kust van het eiland, de 'Loggerhead' en de 'Silly' schildpad.
De Loggerhead is te vinden in de Atlantische Oceaan, de Stille Oceaan en de Indische Oceaan, evenals in onze eigen Middellandse Zee. Het is zelfs een van de meest voorkomende schildpadden in de wateren rond Spanje en de Balearen. Gemiddeld volwassen
exemplaren wegen ongeveer 135 kilogram en hun schelpen zijn een prachtige combinatie van geel en bruin. Naast de onechte karetschildpad hebben we ook de Silly-schildpad, de enige soort die in het Middellandse Zeegebied broedt. Dwaze schildpadden lopen een nog groter risico van uitsterven dan de onechte karetschildpadden, waarvan ze gemakkelijk te onderscheiden zijn door hun puur bruine
schelp. Ze zijn ook groter: grote volwassenen kunnen tot 200 kilogram wegen
Zeepaardje
Wat zijn zeepaardjes?
Het vreemd gevormde en rechtop zwemmende zeepaardje lijkt een onwaarschijnlijke vis. Toch leven er meer dan 45 soorten in kustwateren over de hele wereld. Wetenschappers hebben hun basisbiologie geleerd, maarer is nog veel onbekend over deze charismatische dieren.
Habitat en beweging
Zeepaardjes geven de voorkeur aan kalme, ondiepe wateren en gedijen goed in zeegrasvelden, mangroven, estuaria en koraalriffen in gematigde en tropische wateren over de hele wereld. Relatief onbekwame zwemmers, de vissen bewegen zich voort met hectische slagen (tot 70 keer per seconde) van een rugvin (rugvin) en vertrouwen op kleine borstvinnen voor stabiliteit en sturing. Velen zijn snel uitgeput en worden meegesleurd in zware stromingen of komen om in stormachtige zeeën
Fysieke beschrijving
Zijn kop lijkt misschien op die van een paard, maar elk zeepaardje heeft een geheel eigen uitstraling. De meeste zijn gevlekt, gespikkeld of gestreept, en sommige zijn uitgedost met huidfranjes, stekels en kronen. Kleuren variëren en kunnen veranderen met de spiertrekkingencamouflage or om een vijand of potentiële partner aan te geven. Zeepaardjes hebben met vlees bedekte benige platen in plaats van schubben, ogen die onafhankelijk van elkaar werken engrijpende staarten- gebruikt om houvasten op de zeebodem vast te houden om afdrijven te voorkomen en, tijdens verkering, om met elkaar te verbinden. De kleinste soort is niet groter dan een limaboon; de grootste kan meer dan een voet van kop tot staartpunt reiken.
Anemoon
Zeeanemonen zijn vernoemd naar en lijken op bloemen, maar het zijn eigenlijk ongewervelde dieren die verwant zijn aan koralen en gelei. Hun lichaam bestaat uit een zachte, cilindrische steel met daarop een orale schijf omgeven door giftige tentakels.
Aan hun basis hebben ze een enkele lijm
voet, een basale schijf genaamd, die ze gebruiken om zich te hechten aan onderwateroppervlakken zoals rotsen of schelpen. Anemonen kunnen van een dozijn tot een paar honderd tentakels hebben. Deze cnidarians zijn er in verschillende kleuren en verfraaien een getijdenpoel of rif als een tuin met wilde bloemen. Anemonen zijn
waarvan bekend is dat ze symbiotische relaties aangaan met andere dieren; hun meest bekende alliantie is met anemoonvissen. Vanwege een beschermende slijmlaag zijn anemoonvissen immuun voor de stekende cellen van een anemoon. Ze maken hun huizen binnen de tentakels van de anemoon, beschermd tegen roofdieren; in ruil daarvoor eet de anemoon de overgebleven maaltijden van de anemoonvis.
Posidonia
Posidonia oceanica vormt uitgestrekte zeegrasweiden rond de Balearen, bekend als onderwaterbossen, met een hoge biodiversiteit van soorten en hun rol in het ecosysteem is van groot belang.
Zeegrasweiden bieden onderdak aan vele soorten; produceren dagelijks zuurstof, verwijderen koolstofdioxide uit de atmosfeer en creëren tonnen biomassa per jaar. Evenzo fungeren ze als barrièrerifstructuur, die, hoewel ze tegenwoordig schaars zijn in de Middellandse Zee, van groot belang en een lange levensduur zijn.
Zeegrasweiden houden de kustlijn in stand
en onze stranden beschermen tegen erosie, in de winter stabiliseert de opeenhoping van bladeren op het strand, de zogenaamde "banquettes", de bodem en vermindert het effect van de golven op de kust. Bovendien zijn de schelpen van de epifytische kalkhoudende organismen van de posidonia-bladeren geïntegreerd in het opgehoopte substraat, waardoor wittere stranden ontstaan. . Sinds 1992 wordt het beschouwd als een habitat van prioritair belang voor de EU, en
wordt momenteel gereguleerd door verschillende regelgevingen. Ondanks dat Posidonia wordt beschermd door verschillende regelgevingen, wordt het helaas ook bedreigd. De toename van activiteiten in de wateren van de Balearen brengt de staat van instandhouding van Posidonia in gevaar door directe effecten zoals ankers, ongecontroleerde verankering van boten, evenals vele andere bedreigingen. Geconfronteerd met deze situatie keurde de regering van de Balearen decreet 25/2018 van 27 juli goed, gericht op het behoud van Posidonia oceanica, om de ontwikkeling van menselijke activiteiten verenigbaar te maken met de bescherming van de soort en zijn leefgebied.
Octopus
Octopussen zijn zeerintelligent,Doolhof enprobleemoplossing experimenten hebben aangetoond dat een geheugensysteem beide kan opslaankort- enlange termijn geheugen. Jonge octopussen leren niets van hun ouders, volwassenen geven dat nietouderlijke verzorging beyond hun eieren verzorgen totdat de jonge octopussen uitkomen. In laboratoriumexperimenten kunnen octopussen gemakkelijk worden getraind om .
onderscheid te maken tussen verschillende vormen en patronen. Ze zijn aangemeld bij de praktijkobserverend leren, hoewel de validiteit van deze bevindingen wordt betwist. Octopussen zijn ook waargenomen in wat is beschreven alsSpeel: het herhaaldelijk loslaten van flessen of speelgoed in een cirkelvormige stroom in hun aquaria en ze vervolgens vangen. Octopussen breken vaak uit hun aquaria en
soms in anderen op zoek naar voedsel. Degeaderde octopus collects weggegooidkokosnoot shells, gebruikt ze vervolgens om een schuilplaats te bouwen, een voorbeeld vangereedschap gebruiken
Donkere tandbaars
De schemerige tandbaars leeft op rotsachtige riffen in de Middellandse Zee, de oostelijke en zuidwestelijke Atlantische Oceaan en de westelijke Indische Oceaan. Het is een grote vis, die tot 1,5 meter lang kan worden en af en toe meer dan 50 kilo weegt.
Zijn grote kop, brede mond en vooruitstekende onderkaak geven de grijze tandbaars een
enigszins prehistorisch uiterlijk, en de kenmerkende schimmelachtige vlekken op zijn huid dragen bij aan zijn vreemde uiterlijk. Donkere tandbaarzen geven de voorkeur aan leefgebieden met een rotsachtige bodem. Territoriaal, en grotendeels solitair buiten het paaiseizoen, zijn het voornamelijk hinderlaagvoeders, die hun prooi opzuigen en in hun geheel doorslikken. Een van de
meest opmerkelijke kenmerken van deze en andere tandbaarssoorten is dat elke vis zijn leven begint als een vrouwtje voordat hij een mannetje wordt zodra hij een bepaalde leeftijd en grootte heeft bereikt. Deze geslachtsomkering komt het vaakst voor rond de leeftijd van 12 jaar.
Regenbooglipvis
Je zult geen regenbooglipvis vinden op de menu's van lokale restaurants, ook al is het er in overvloed langs de kustlijn.
Regenbooglipvis is eetbare vis, maar er is een beperkte commerciële vraag naar. Als gevolg hiervan worden ze met rust gelaten om te gedijen in de ondiepe wateren van de Middellandse Zee
kustlijn. Deze eenzame vis reageert net als de struisvogel op gevaar, maar in plaats van zijn kop in het zand te steken, begraaft hij zijn hele lichaam. voert dit uit
geslachtsverandering, het verandert ook van kleur, ontwikkelt "een oranje streeppatroon met een prominente rode stip op de rugvin.”
Atlantische blauwvintonijn
Het is bekend dat Atlantische blauwvintonijn een donkerblauwe kleur aan de bovenkant heeft en een grijze of glinsterende witte kleur aan de onderkant. Ze lijken ook een gouden glans te hebben voor het hele lichaam. Deze kleuren helpen ze te camoufleren in het gelijkgekleurde oceaanwater. Hun vlees daarentegen is donkerrood van kleur. Atlantische blauwvintonijn heeft rijen bovenste en onderste naaldachtige scherpe tanden en hun levers
zijn bedekt met kleine bloedvaten. Atlantische blauwvintonijn gebruikt een mechanisme dat tegenstroomuitwisseling wordt genoemd om zijn kernspieren warm te houden en warmteverlies tijdens het zwemmen te voorkomen. Ze zijn het meest uniek vanwege het vermogen om te thermoreguleren door warm bloed over te brengen naar koel zuurstofrijk bloed. Ze zijn het meest waarschijnlijk te vinden in de Golf van Mexico en de Middellandse Zee.
staan bekend als flexibel en veranderen vaak hun concentratiegebied en migratieroutes vanwege hun vermogen om hun lichaamstemperatuur te thermoreguleren en leven in verschillende zeewatertemperaturen
Mediterrane zwaardvis
De mediterrane zwaardvis is een van de grotere mediterrane vissoorten en een van de meest bedreigde.
Vissers richten zich al sinds de oudheid op deze trekvissen. Deze meedogenloze oogst heeft zijn tol geëist
zwaardvispopulatie en het WWF gelooft nu dat we "twee keer zoveel duurzame zwaardvis vangen". Desondanks blijft de vraag naar zwaardvis zo hoog dat sommige vissers bereid zijn deze te vervangen door andere
soort.A studie uitgevoerd door de Universiteit van Catania op Sicilië in 2019 "vond dat 15% van de geanalyseerde monsters zwaardvis sporen van andere zeevruchten bevatten."
Hammerhead Shark
This shark's unusual name comes from the unusual shape of its head, an amazing piece of anatomy built to maximize the fish's ability to find its favorite meal: stingrays. A hammerhead shark uses its wide head to trap stingrays by pinning them to the seafloor. The shark's eye placement, on each end of its very wide head, allows it to scan more area more quickly than other sharks can. The hammerhead also has special sensors across its head that helps it scan for food in the ocean. Living creatures' bodies give off electrical signals, which are picked up by sensors on the prowling hammerhead.
The shark hunts alone, and can find stingrays that hide under the sand on the seafloor. Hammerheads also eat bony fishes, crabs, squid, lobsters, and other sea creatures. The upper sides of these fish are grayish-brown or olive-green and they have white bellies. They have very impressive triangular, serrated teeth—like the edge of a saw's blade. Hammerheads' mouths are on the underside of their heads.
Unlike many fish, hammerheads do not lay eggs. A female gives birth to live young. One litter can range from six to about 50 pups. When a hammerhead pup is born, its head is more rounded than its parents'.
There have been very few recorded attacks on people by the great hammerhead.
Mako Shark
The shortfin mako shark is a large, predatory shark that lives in the open ocean and reaches lengths of 12 feet (3.8 m) and weights of at least 1200 pounds (545 kg). With top speeds of 45 miles per hour (74 kilometers per hour), the shortfin mako is the fastest shark and is one of the fastest fishes on the planet. This species’ athleticism is not restricted to its swimming speeds. It is known for its incredible leaping ability and can be observed jumping to extreme heights (out of the water) when hunting. Shortfin mako sharks are known to be highly migratory, with individuals making long migrations every year. Like the true tunas, the great white shark, and some other fishes, the shortfin mako shark has a specialized blood vessel structure –
called a countercurrent exchanger – that allows them to maintain a body temperature that is higher than the surrounding water. This adaptation provides them with a major advantage when hunting in cold water by allowing them to move more quickly and intelligently. This species feeds on a variety of prey. They are known to primarily eat bony fishes (including relatively large tunas) and squids but also eat other sharks, small marine mammals, sea turtles, and even dead organic matter. Shortfin makos are at the top of the pelagic food web, and adults do not have any known natural predators. Juveniles are likely eaten by other sharks and perhaps by cannibalistic adults. Shortfin mako sharks have a large geographical range and are found widely in tropical to
temperate latitudes of all oceans. Everywhere that they live, they are either targeted commercially or captured accidentally in fisheries targeting other species. These sharks are valued for the high quality of their fins and meat. Fishers that use longline fishing gear to target swordfish, yellowfin tuna, and other tunas regularly capture shortfin mako sharks and keep them to sell commercially. Other fisheries use longline or gillnet fishing gear to specifically target these sharks. The combination of these practices is driving down populations of shortfin makos all around the world, and scientists now believe them to be vulnerable to extinction. Without increased conservation and management efforts, this species’ populations will continue to decline, perhaps to a dangerous degree
Blue Shark
Blue sharks are curious, open-ocean predators that live throughout the global ocean, from the tropics to cold temperate waters. They spend most of their lives far from the coast and are truly a pelagic species. The common name comes from the blue color of the skin, unique among the sharks.Though they may reach lengths of up to nine or ten feet (3 m), blue sharks specialize in relatively small prey, including small pelagic fishes and small squids, and they undertake regular feeding dives to deeper pelagic waters, likely to hunt.
Blue sharks are known to be highly migratory, with individuals making several trips across entire ocean basins throughout their lifetimes. Experts believe that blue sharks use their large pectoral fins (horizontal fins growing out from either side of the body) to ride long currents, conserving energy as they migrate. Blue sharks go on these long migrations to reach areas of dense food resources and to find potential mates. For most of the year, males and females of this species live in different places. Only during the mating season do they come together,
briefly, and reproduce via internal fertilization. Males may aggressively bite females during mating, so females have thick protective skin, to prevent injury when they come in contact with males. Females give live birth, and litters are known to rarely reach sizes of more than 100 pups. In some places, the blue shark is an important species to marine tourism as divers, photographers, etc. enjoy encountering it. In rare instances, individuals have bitten people, but this happens only very infrequently.
